معرفی کتاب درک یک پایان اثر جولین بارنز:

کتاب درک یک پایان خیلی زود به جایگاه قابل قبولی در میان خوانندگان دست یافت. حتی بعضاً از آن به عنوان کتابی یاد می شود که یک بار خواندن آن کافی نیست.

خاطرات به طور انتزاعی نقش مهمی در اینکه یک شخصیت در حال حاضر چگونه است و اینکه چگونه می توانست باشد ایفا می کنند و همچنین خاطرات اولیه به مراتب ارزشمندتر هستند، آنها می توانند تا بزرگسالی در ذهن افراد ثبت بمانند و اثرات مختلفی بر زندگی فرد داشته باشند. در این کتاب تأثیرگذار، جولین بارنز پی یک خاطره خاص را در زندگی پر فراز و نشیب تونی می گیرد و این خاطره ای است که ردپاهای ناگواری از خود به جا گذاشته است که قابل چشم پوشی نیستند.

کتاب درک یک پایان، کتابی بسیار جذاب با ژرفایی احساسی و روان شناختی خیره کننده است که خواننده را ترغیب می کند بدون زمین گذاشتن کتاب، بی وقفه داستان را دنبال کند.

درباره نویسنده کتاب درک یک پایان:

جولین بارنز از نویسندگان پرافتخار و تحسین شده حال حاضر در انگلستان و دنیا است که با دوازده کتاب و چندین کتاب غیرداستانی و مجموعه مقالات، از نویسندگان پرکار معاصر محسوب می شود. بارنز سه بار، در سال های ۱۹۸۴، ۱۹۹۸ و ۲۰۰۵ به لیست نهایی نامزدهای جایزه بوکر راه پیدا کرده بود اما موفق به دریافت آن نشده بود. اما در سال ۲۰۱۱ با کتاب درک یک پایان توانست جایزه بوکر (مهم ترین جایزه ادبی بریتانیا) را دریافت کند. رییس هیئت داوران بوکر در توصیف آن گفت: کتاب مایه های یک اثر کلاسیک انگلیسی را دارد. این داستانی است که با انسان قرن بیست و یکم سخن می گوید.

داستان کتاب درک یک پایان:

داستان درک یک پایان با مجموعه صحنه هایی آغاز می شود که شخصیت مرکزی داستان –تونی وبستر- خاطرات جوانی خود ردیف می کند، این ها خاطراتی هستند که او در دهه ششم زندگی هنوز غرق آنهاست و فراموش نمی کند. این جزئیات به هیچ وجه ساماندهی شده نیستند، اما زمینه مشترکی دارند. بارنز از دوران مدرسه انگلیسی می گوید و پس از آن دوستان تونی وبستر را توصیف می کند در میان آنها آدرین فین نقش پررنگی دارد و اوست که پس از گذشت سال های زیادی دوباره در زندگی تونی ظاهر می شود و ذهن او را درگیر کشمکش های فراوانی می کند.

کتاب درک یک پایان، داستان مردی میان سال را روایت می کند که در حال دست و پنجه نرم کردن با گذشته ای است که هرگز سابقاً روی آن تفکر و تعمق نکرده است؛ زمان شروع داستان دهه شصت میلادی و زمان روایت چهل سال پس از آن، در حول و حوش پایان قرن بیستم است. تونی وبستر، داستان را با خاطراتی پراکنده از گذشته هایی دور و پرسش هایی درباره زمان و حافظه شروع می کند. تا اینکه صمیمی ترین دوستان کودکی اش، یکی از آن ها از گور و دیگری که همیشه و همه جا حضور دارد، با حس انتقام به زندگی او باز می گردند. تونی وبستر، شخصیت اصلی این کتاب، در این فکر بود که با ساختن زندگی جدیدی برای خود، همه اتفاقات گذشته را پشت سر گذاشته است و زندگی مشترکش با طلاقی مسالمت آمیز و زندگی حرفه ای اش با بازنشستگی زودهنگام به سرانجام خوبی رسیده است. اما تونی با میراثی مرموز از گذشته روبرو می شود که او را وادار می سازد درباره چیزهای زیادی تجدیدنظر کند؛ چیزهایی که او گمان می کرد در تمام این مدت به طور کامل فهمیده و درک کرده است. او همچنین مجبور می شود باورش را از ماهیت وجودی و جایگاه خود در جهان اصلاح کند.

بخش اول داستان برمی گردد به دوران پس از جنگ جهانی و جوانی چهار دوست دبیرستانی. روایتی تودرتو و کمی بی نظم. داستان سال های آخر دبیرستان «تونی وبستر» با دوستانش بخصوص با دوستش «ایدریئن فین» که از همه باهوش تر و سودایی تر است. در گذر از این خاطرات او از رقابت عشقیش با ایدریئن، بر سر ورونیکا می گوید، ایدرئینی که دیگر نیست و خودکشی کرده است زیرا که معتقد است:«زندگی هدیه ای است عطا شده به ما بی آن که خود بخواهیم، که هر انسان اندیشمندی از نظر فلسفی وظیفه دارد ماهیت زندگی و شروط متمم آن را بررسی کند؛ و چنانچه تصمیم بگیرد این هدیه ناخواسته را نپذیرد، وظیفه اخلاقی و انسانی این است که به تبعات آن تصمیم عمل شود»

در بخش دوم راوی چهل سال بعدتر، حال و هوای فعلی خود را روایت می کند آن هم، همراه با معمای خودکشی دوستش در حالی که مادر ورونیکا (دوست دختر سابقش) ارثی به مبلغ پانصد پوند و دفتر یادداشت های ایدریئن فین را به او بخشیده است. اما ورونیکا حاضر نیست دفتر خاطرات را در اختیارش بگذارد.

درک یک پایان، داستان عادی یک زندگی است از زبانی قابل فهم با صدای درونی تونی وبستر، که زبان و منطق خاص، پیچیده و تودرتویی دارد زیرا از تاریخی سخن می گوید که به گفته ایدریئن «یقینی است که در نقطه تلاقی نارسایی حافظه و نابسندگی مدارک حاصل می شود.»

کل داستان در آخر هفته تونی وبستر با دوست دخترش ورونیکا و مادرش می گذرد که 40 سال بعد معنایی دیگر پیدا می کند. یک روایت هزار باره از زمان، تاریخ و حافظه. داستان آدم هایی که در کنار هم می ایستند، به هم گره می خورند و گاه درهم می آمیزند تا تاریخی از بازی های زبانی را شکل دهند. بازی هایی از بدفهمی «زبان» که «انتخاب های» آدمی را رقم می زند، انتخاب هایی که گاه منجر به رابطه هایی فاجعه بار می شوند.

در پشت جلد کتاب آمده است:

«تونی وبستر، عادی بودن زندگی اش را پذیرفته؛ کار و بازنشستگی، ازدواج و طلاقی دوستانه. اما او هم مثل ما جوانی اش را در درون خود نگه داشته و به سالمندی رسیده است. مهم ترین واقعه عمرش دوستی با ایدرئین تیزهوش و مستعد فاجعه است؛ مرید آلبر کامو، چهل سال بعد دفتر خاطرات همین دوست که طبق وصیت نامه به او واگذار شده، او را برمی انگیزد تا زندگی خود را بازخوانی کند».

بخش­ هایی از متن کتاب:

پا که به سن می گذارید، انتظار کمی آسایش دارید، نه؟ فکر می کنید استحقاقش را دارید. به هر حال، من این جور فکر می کردم. ولی بعد می فهمید که زندگی پاداش شایستگی سرش نمی شود. همچنین جوان که هستید، فکر می کنید می توانید درد و رنج پیری را پیش بینی کنید. خود را در عالم خیال تنها می بینید - طلاق گرفته اید، شوهر از دست داده اید، بچه ها بزرگ شده اند و به راه خود رفته اند، دوستان یکی یکی می میرند.

ظاهراً یکی از تفاوت های جوانی و سالمندی این است که وقتی جوانیم آینده های مختلفی را برای خود اختراع می کنیم، و وقتی پیر می شویم گذشته های مختلفی برای دیگران.

آن چه در حافظه می ماند، همیشه آن چیزی نیست که شاهدش بوده ایم.

گاهی فکر می کنم مقصود زندگی آشتی دادن ماست با مرگ آتی از طریق فرسایش تدریجی ما، با نشان دادن به ما که زندگی ،هر چه هم به درازا بکشد، آن طور ها که تعریف می کنند نیست.

او شعوری برتر و طبیعتی جدی تر از من داشت. منطقی فکر می کرد و بعد حاصل فکر منطقی را به اجرا می گذاشت. در حالی که به حدس من، اکثر ما برعکس عمل می کنیم: خود به خود تصمیمی می گیریم، بعد زیربنایی از استدلال برای توجیه آن می سازیم و نتیجه را شعور عادی می نامیم.

مردی انگلیسی زمانی گفت: ازدواج یک وعده طولانی و ملال آور است که دسر آن را اول می خورند.

تاریخ، دروغ فاتحان نیست … تاریخ، بیشتر خاطره های بازماندگان است که اغلبشان نه فاتح اند نه مغلوب.

برای اکثر ما، اولین تجربه عشق، حتی اگر خوب از آب در نیاید، نوید آن است که این همان چیزی است که زندگی را اعتبار می بخشد و به آن ارزش می دهد. و گرچه سال های آتی عمر ممکن است این نظر را تغییر دهد، به حدی که برخی از ما به کلی از آن دست بکشیم، با این همه، وقتی که عشق اول بار هجوم می آورد، نظیری ندارد. موافقید؟

بعضی زن ها اصلاً مرموز نیستند ولی ناتوانی مردها برای درک آنها مرموزشان می کند.