معرفی کتاب وحشی اثر دیوید آلموند

دیوید آلموند که یکی از قدرتمندترین داستان نویسان ژانر رئالیسم جادویی است، این بار، در داستان وحشی از شگرد داستان در داستان بهره می برد و قدرت هنر و ادبیات را نشان می دهد.

کتاب وحشی با موضوع های شرارت، کسب آرامش به وسیله نوشتن داستان، قدرت شفا بخشی کلمات و قلدری، در دنیای واقعی و دنیای داستان روی می دهد. اما این دو فضای داستانی در هم تنیده اند و جدا از هم نیستند. اثرات عملکرد وحشی در دنیای واقعی موجودیت پیدا می کند. بلو در درون داستان وحشی حضور دارد و وحشی هم در زندگی او.

 نویسنده در ابتدای داستانش، این اثر را این گونه معرفی می کند:

شاید باور نکنید ولی واقعیت دارد. من داستانی نوشتم به اسم «وحشی» درباره یک بچه وحشی که در خرابه های کلیسایی قدیمی در دل جنگل برجس وودز زندگی می کرد تا این که بچه وحشی جان گرفت و وارد دنیای واقعی شد. من این داستان را بلافاصله پس از مرگ پدرم نوشتم ... .

داستان کتاب وحشی داستانی است تأثیرگذار درباره خانواده که به شیوه هوشمندانه ای نشان می دهد، چه طور زخم ها التیام می یابند و رنج ها عمر زیادی ندارند و رنگ می بازند.

بلو، پسر نوجوانی است که پدرش را از دست داده است و با مادر و خواهرش، جس زندگی می کند. او بنا به تشخیص خانم مشاور مدرسه قادر است افکار و احساسات خود را به زیبایی به قلم بکشد و بدین گونه دردهایش را بیان کند. او چنین می کند، اما پس از مدتی به نظرش کار احمقانه ای می آید. آن ها را پاره می کند و سعی می کند همه احساسات خود را در قالب داستانی به نام «وحشی» بنویسد. این داستان پر است از غلط های املایی، اما بلو معتقد است به علت آن است که کوچک است و سنی ندارد. بلو، یکی از شخصیت های داستانش می شود. انگار که «وحشی» که شخصیت اصلی داستانش است، خود اوست که جان گرفته است.

هاپر، پسر شروری است که بلو را آزار می دهد. بلو حس خوبی نسبت به او ندارد. از او و بوی آزاردهنده بدنش که ناشی از رفتار اوست، بدش می آید. بلو در دنیای واقعی قادر به مقابله با هاپر نیست، اما به وسیله وحشی درونش که همان وحشی و شخصیت داستانش است بر هاپر و شرارت اوغلبه می کند.

شخصیت وحشی در داستانی که بلو می نویسد، شخصیت خاصی است. از یکی بود یکی نبود و پایان خوش داستان ها خوشش نمی آید، اما در پایان او تحت تأثیر رفتار و خلق و خوی خوب دیگران، به ویژه خواهر بلو و بوی خوش بدنش، خودش داستانی نوشته که پایان خوشی دارد و این تحول، قابل تامل است.

زمانی که بلو داستان می نویسد و شخصیت داستانش را وحشی می کند و به او شکل واقعی می دهد، می تواند بر شرارت ها غلبه کند و این نکته بسیار جالب داستان و درونمایه تکان دهنده آن است؛ قدرت ادبیات......

از این ها مهم تر قدرت تصویرگر کتاب است که خلق و خوی وحشی را کاملاً می نمایاند. زمانی که بلو وحشی را نقاشی می کند، انگار او را با نقاشی هایش می نویسد. 

درباره نویسنده کتاب وحشی:

دیوید آلموند چند عنوان از رمان هایش را به صورت نمایشنامه هم درآورده که روی صحنه تئاتر اجرا شده اند. این نویسنده به قدرت شفابخشی داستان قائل است و می گوید: داستان ها موجودات زنده ای هستند که منتظر من اند؛ به محض این که شروع به نوشتن می کنم، گویی خودشان، خودشان را ادامه می دهند.

دیو مک کین تصویرگر کتاب وحشی نیز جوایز اسمارتیز، نیویورک تایمز و جایزه بهترین کتاب مصور سال را در کارنامه دارد. او اولین فیلم سینمایی خود را به نام میررماسک در سال ۲۰۰۵ ساخت.

آلموند در ابتدای کتاب می نویسد: «من این داستان را بلافاصله پس از مرگ پدرم نوشتم. در مدرسه خانم مشاوری بود به نام مولوی که مدام مرا از کلاس بیرون می کشید و از من می خواست افکار و احساساتم را بنویسم. او می گفت هدفش از این کار این است که من دردهایم را بشناسم و در زندگی ام همیشه پیشرفت کنم؛ مدتی سعی ام را کردم اما کم کم خواسته اش به نظرم احمقانه آمد و همین باعث شد که حس بدتری پیدا کنم. برای همین یک روز همه چیزهایی را که در مورد خودم نوشته بودم پاره کردم و در دفتر یادداشت کهنه ای شروع به نوشتن داستان وحشی کردم.

دیوید آلموند، شهرت جهانی اش را مدیون آثاری است که برای کودکان و نوجوانان نوشته و جوایز زیادی را بخاطر آنها دریافت کرده است. او چند عنوان از رمان هایش را نیز به صورت نمایشنامه درآورده که روی صحنه تئاتر اجرا شده اند. از دیگر آثار او رمان های «اسکلیگ»، «بوته زار کیت»، «چشم بهشتی» و «پدر اسلاگ» را می توان نام برد که نسرین وکیلی آنها را ترجمه کرده است. آلموند مانند بلو به قدرت شفابخشی داستان واقف است. و در سال 2010 میلادی توانست جایزه هانس کریستین اندرسن را به خاطر آثارش دریافت کند.

ویژگی هایی کتاب وحشی نوشته دیوید آلموند:

o       شیوه برون افکنی احساس و عواطف، روند حرکت شخصیت و کنار آمدن با مسئله و نگاه انسانی او؛

o       ساختار قومی که با تصاویر هنرمندانه قوت بیشتری می گیرد؛

o       استفاده از تکنیک داستان نویسی در روان درمانی نوجوان و تکیه بر قصه گویی و آفرینش و خلاقیت در جهت پرورش شخصیت و رشد انسان؛

o       گنجاندن موضوع های متعدد از جمله پرورش عاطفی انسانی، برجسته کردن نقش خانواده و روابط موجود در آن و درونمایه حیرت انگیر و تکان دهنده آن؛

o       نمایاندن قدرت در دنیای داستان و دنیای هنر؛

o       بیان زیبای حس تلخ فقدان یک غریزه قلدری و عبور از سختی ها و چگونگی تخلیه احساسات منفی و برخورد درست در زمان از دست دادن عزیزان؛

o       پردازش زیبای داستان در قالب رئالیسم جادویی و ابعاد قوی آن.

بخش هایی از متن کتاب:

یک شب در خواب عمیقی بودم و خواب می دیدم. اما مادرم تکانم داد و بیدارم کرد. با صدای آرامی گفت: «بلو، بلو، حالت خوب است؟

به من گفت که در خواب گاه غرغر و گاه دندان قروچه می کردم. اولش اصلا نمی توانستم حرف بزنم. بعد کم کم با صدایی مثل ناله کردن گفتم که خوبم و خواب می دیدم. مادر آهسته گفت: نگرانت شده بودم.

چشم هایم را مالیدم و لبخند زدم. نور ماه از پنجره اتاق به داخل می تابید. من و من کنان گفتم: در جنگل برجس وودز توی غاری بودم و داشتم خرگوش می خوردم.

مادر خندید. من هم خواب آلود با او خندیدم. دلم نمی خواست بیدار بیدار شوم. همه چیز خواب برایم واقعی بود. هنوز بوی وحشی توی دماغم بود. دست هایم را زیر نور ماه گرفتم که مطمئن شوم خوبی نیستند.نه، خونی نبودند. مامان دستش را روی سرم کشید. من در این فکر بودم که ایرادی ندارد همه چیز را به مامان بگویم.

گفتم: یک آدم وحشی هم با من بود

وحشی؟...

آن روز حس می کردم خودم درست درون داستان وحشی هستم، همان طور که وحشی درست درون من زندگی می کرد. اصلا حواسم به درس نبود. وانمود می کردم به درس گوش می دهم، وانمود می کردم دارم کارم را انجام می دهم اما به محض این که چشمم را می بستم، سر از جنگل برجس وودز در می آوردم و او هم با من بود. انتهای غار او، کنار آتش بودم، از یک قوطی حلبی با سروصدا آب می خوردم و توت و ریشه های خوراکی می جویدم. به زبان انگلیسی نوشتن برایم راحت بود برای این که سرکلاس مجبور بودیم داستان بنویسیم. بنابراین شروع کردم به نوشتن داستان وحشی، تند و تند و بدخط می نوشتم و صفحه ها در دفترم شکل داستان به خود می گرفت، هرچند که خطم خرچنگ قورباغه ای بود و نقاشی هایم هم در هم و برهم. شاید همه این ها فقط گند زدن به دفتر بود اما گندی بود که برای من معنی داشت، گندی که روی صفحه و در ذهن من مثل دنیای واقعی روشن و واضح بود.