بنی آدم

کتاب «|بنی آدم»| شامل شش داستان کوتاه با نام های «|مولی و شازده»|، «|اسم نیست»|، «|یک شب دیگر»|، «|امیلیانو حسن»|، «|چوب خشک بلوط»| و«|اتفاقی نمی افتد»| می باشد.

محمود دولت آبادی اگرچه آثار کوتاه گوناگونی نوشته، اما در میان نویسندگان ادبیات داستانی معاصر ایران، مشخصاً به عنوان رمان نویس شناخته می شود؛ به خصوص که تاریخ نگارش اکثریت قریب به اتفاق این آثار کوتاه، به دوره نخست کارنامه او که هنوز آثار بلندنامی اش منتشر نشده بود، باز می گردد. در واقع در طول قریب به چهار دهه گذشته که دولت آبادی مهمترین آثار خود را نوشته به ندرت داستان های کوتاهی منتشر ساخته و هر آن چه نیز به چاپ رسیده یا بازنشر یا اصلاح شده نوشته های پیشین بوده است.

داستان های این کتاب متفاوت با کارهای قبلی محمود دولت آبادی هستند، چون آن تاملی که در آثار رئالیستی اش داشته است، در اینجا شکل دیگری پیدا کرده است.

پشت جلد کتاب می خوانیم: «|گفتم، همان اوّل کار گفتم که نوشتن داستان کوتاه کار من نیست. این هنر بزرگ را کافکا داشت، ولفگانگ بورشرت داشت و می توانست بدارد که در همان «|بیرون، جلو در»| جان سپرد و داغش لابد فقط به دل من یکی نیست، و پیش تر از او چخوف داشت که بالاخره خون قِی می کرد در آن اتاق سرد، و چند فقره ای هم رومن گاری، آن جا که پرندگان پرواز می کنند می روند در پرو می میرند. حالا شما به من بگویید کلاه و کشکول و پالتو و عصای آقای جنابان را چه کسانی از کف میدان کج و قناس جمع خواهد کرد؟ و آن اشیای ریز زینتی را چه کسانی پیدا خواهند کرد؟»|